Forfatter: thorleifthorsen

Strandlangs på Jæren med fotoapparat..

Foto frå Tungenes i Randaberg kommune og Hedlestø i Sola kommune, Rogaland fylke fotografert i juli 2021.

Eg har kryssa Hardangervidda frå Halne ved Rv 7 til Haukeliseter i sør denne sommaren saman med dotter Gunnhild. Litt om turen og mitt forhold til Hardangervidda er bloggtemaet for veke 27 og 28.

Gunnhild skulle gå Massiv-ruta til DNT frå Sotaseter i Breheimen gjennom Breheimen, Jotunheimen, Skarvheimen og Hardangervidda med avslutning på Haukeliseter- tilsaman 400 km. Og ho ønska følge over Hardangervidda.
Me fulgte DNT-rutene frå Halne fjellstue via Stigstuv, Sandhaug, Litlos, Hellevassbu til Haukeliseter – 100 km tilsaman.

Hardangervidda – Europas største høgfjellsslette – var «mitt fjell» i ungdomsåra. Første tur dit var i 1965 saman med morfar og mormor. Turen gjekk med kløvhest frå Lofthus ved Sørfjorden til Fagradal inne på Vestvidda. To kløvhestar bar for oss og hestane bestemte tempoet opp lia og innover fjellet. To dagar tok turen inkludert ei overnatting. Mange år seinare gjekk eg same turen to gonger då med ansvar for ein sauflokk på rundt 60 dyr som skulle på sommarbeite i Fagradal. Tove var med andre gongen. Andre gongar fuglaturar, fototurar og reine fotturar med start frå Lofthus, Kinsarvik og Dyranut. Tur i ungdommeleg overmot opp til kanten av Hardangerjøkulen for å finne skikkelig is til whiskeyen – Bourbon on the rocks! Turar langs T-merka ruter, gamle ferdselsårer, dyretråkk eller på kryss og tvers etter innfallsmetoden. Ein av dei siste lange turane var påskeskitur frå Finse over vidda og ned i Ryfylkeheiane. I seinare år (ca 30 år sidan) er ein familietur til Bjoreidalen minneverdig. Eit kraftig tordenvær holdt i alle fall den vaksne delen av familien vaken om natta. Eit lite telt ute på den store Vidda når det lyner og tordner kjennes utrygt.

Eg har tidlegare -for rundt 45 år sidan ferdas i delar av området der årets tur gjekk . Men det er så lenge sidan at landskapet opplevdes som nytt og ukjent. Og Vidda kjentes tyngre ut no som naturleg er. Eit år «i gamle dager» gjekk eg frå Litlos til Haukeliseter på dagen -to DNT-dagsmarsjar. Og ein annan gong over 50 km på ein dag. I dag er dette ikkje tenkbart.

Me møtte ei ungjente ein stad innpå Vidda, og utveksla informasjon på sedvanleg vis om kor me kom frå og kor me skulle og ønska kvarandre god tur vidare. Jenta for avgarde. «Sjå på henne pappa – så fort gjekk eg og då eg gjekk åleine» var kommentaren frå Gunnhild! Og oppmuntrande kjende kommentarar på turen som «….bare over neste haug så er vi framme» var det mange av.

Ei lita oppsummering: Sjøl om det var tyngre å krysse Hardangervidda enn eg trudde, så frister det til gjentaking. Å gå på «gamle stiar» på Vestvidda må ha prioritet.

Fototeknikken ICM – Intended camera movement – har eg vore innom i bloggen tidlegare i år. Teknisk sett dreier det seg om å bevege kamerate i det ein trykker på utløysarknappen. Nå i vår har eg som vanleg fotografert ein del blomster og har variert med å bruke ulike ICM-teknikkar. Kameraet beveges på ulik vis; Horisontalt,vertikalt eller sirkelforma bevegelser. Anna teknikk er å holde kameraet noenlunde fokusert på eit punkt mens kameraet «skjelv». Fotoutstyr eg har brukt her er Nikon D850, Nikon 70-200mm med ND-filter for å få lange nok eksponeringstider, dvs 1-3 sek.

I dei siste vekene har eg vore litt opptatt av ornitologisk feltarbeid i forbindelse med prosjekta TOV-E (Ekstensiv overvåking av hekkefugl) og Ecosystem Ridalen – Taksering av fugl. Fugleobservasjonar herifrå kunne vore bloggtema. Men eit flyktig møte med ein mår ein stad i Ridalen blir heller tema.

Måren er sjeldan å sjå – ja faktisk var dette mitt første møte med mår ute i skogen. Eg har hatt mårbesøk attmed huset ein gong eg hadde liggande noko utvatna saltfisk ute. Men mårobservasjonar ute i skogen har mangla. Spor har det vore mange av på kryss og tvers i både bjørkeskog og furuskog vinterstid. Uglekassar med perlugle og haukugle har hatt mårbesøk som har resultert i avbrutt hekking. Golvet i bua vår bar og preg av att mår og røyskatt hadde hatt tilhald der. Men som sagt mår i fri natur har glimra med sitt nærvær på mine turar.

På slutten av ei registreringsrute ein stad inni Ridalen fyrst i denne veka, kom ein mår springande. Han kryssa kursen min, forsvann inn mellom tre og einerkratt. Hyggeleg og artig oppleving tenkte eg før måren dukka opp i eit tre baki der. Fyren med sekk og kikkert var tydelegvis verdt ein kikk. Fotoutstyr blei henta fram og eg «sneik» meg fram til lyden av knekkande tørrkvist. Måren strakte seg opp på to og kikka «nyskjerrig», forsvann og klatra opp i ei bjørk. Sat der lenge nok til at eg fekk nokre foto, forsvann ned og blei borte. I bakgrunnen varsla rødvingetrosten, og plutseleg var måren attende med ein trostunge i kjeften. Klatra opp i eit tre, kikka fram på fotografen, klatra ned og forsvann utan at dette sjeldne synet blei foreviga. Såg ein skygge som for bortetter skogen for å bli borte i den tette bjørkeskogen.

På mange vis var dette ein typisk mårobsevasjon – rask og flyktig.

Mykje kunne vore skreve om måren – Martes martes – men eg henviser til artikkelen om mår i Artsdatabanken.

Nærnatur er tema i bloggen denne veka. Gråtrosten er rundt oss vår, sommar og haust – så vanleg at me nesten ikkje legg merke til han. Av og til tar eg meg i å «filtrere» vekk lyden eller synet av denne trosten. Andre fuglar og dyr blir meir interessante. Som fotoobjekt har ein gråtrost tilsynelatande lite å stille opp mot leikande orrfuglar eller harar som sloss i vinternatta. For å bøta på litt dårleg samvit overfor gråtrosten – Turdus pilaris – sette eg meg ned her ein dag for å studere og fotografere trostane som var nedom plenen på matleit. Det er ei travel tid for gråtrosten no. Ungane er i ferd med å forlate reiret og dei vaksne brukar tida si på å finne mat og passe på ungane.

Det «gjekk» ein jevn strøm av gråtrost frå skogen rundt til plenen og enga. Dei hoppa rundt, la på trostevis hovudet på skakke før dei hakka i graset og kikka opp med ei larve i nebbet. Larve ja – eg trudde det var meitemark dei fann på plenen. Men det var larver av stankelbein som var hovedbytte. To, tre eller fire hadde dei i nebbet før dei returnerte til reiret. At det finnes så mange stankelbeinlarvar i plenen er jo utruleg. Larvestadiet til insektet stankelbein er i grasmatta. Dei êt grasrøter og i stort antal kan dei gjere skade på grasenga.

I løpet av april kjem dei fyrste trostane hit frå vinterkvarter i landa rundt Nordsjøen. Gråtrosten er ein vanleg art i Norge. Opprinneleg var det ein hei- og fjellfugl men han har gradvis auka utbreinga si (100-års perspektiv) – både til meir lågareliggande strok og sørover i Europa.

I år har det vore mykje gråtrost her. Frå der eg sat hadde eg kontroll på fem reir. No i hekketida høyres gråtrosten godt. Dei varslar når skjær og kråke nærmar seg reirområdet. Enkelte fuglar reagerer og kraftig på oss tobeinte og kvitterer med skittklyser. Skittrost er eit anna navn på gråtrosten. Det er og mange døme på at ugler og andre fuglar er så tilskitna av gråtrostskit at dei ikkje kan flyge. Det er spesielt når gråtrosten hekkar i koloniar at dette kan skje.

Det varsles når andre gråtrostar kjem for nær. Det eine paret hadde tydelegvis hevd på ein plenbit for kvar gong andre prøvde seg, blei dei resolutt jaga vekk. Leven blir det og når skjæra som hekker like ved er på «rov». Og det er ikkje utan grunn. For tre år sidan blei to reir tett inntil husa «tømt» av skjæreparet. I år har det gått betre – kanhende fordi antal trostar er mange. Ikkje uvanleg å sjå 10-15 gråtroster som flyg etter skjæra. Enkelte gonger er det med nød og neppe at skjæra berger seg unna trosteflokken inn i ein granbusk eller liknande. Men skjæra og kråka får nok fatt i ein del trosteungar.

Ein liten rusletur i skogen – lyden frå gråtrostungane høyrtes overalt saman med varslande foreldre. På usikre vinger flyg ungane vekk eller dei prøver å sitte heilt stille og vere usynleg.

Litt fakta om gråtrosten henta frå Miljølære.no
Kjennetegn: Vår nest største trost (etter duetrosten) som kan bli opptil 26 cm. lang. Brystet er gyllent med svarte pilformete flekker, hodet og nakken er grå, mens ryggens brunfarge står i kontrast til den grå overgumpen. Hunnen og hannen er like.

Habitat: Gråtrosten finnes i de fleste norske habitater. Der det er skog hekker den i trær, mens i fjellet legger den reiret rett på bekken eller i kratt.

Utbredelse: Gråtrosten finnes vanlig som hekkefugl i store deler av landet, fra kyst til høyfjell.

Forflytninger: Normalt forsvinner våre hekkefugler sørover i september og oktober for å overvintre i de vestlige delene av kontinentet og på de Britiske øyer. Avhengig av bærhøsten, spesielt rognebær, kan tusenvis av gråtroster overvintre hos oss. Disse fleste av disse fuglene stammer trolig fra områder øst for Norge. I slike år kan man få besøk av gråtrosten på foringsplassen om man legger ut bær eller epler.

Næring: Meitemark, insekter, edderkopper og forskjellige plantedeler. Om høsten er krekling og rogn viktige næringskilder.

Hekkebiologi: De hekker gjerne i kolonier og er meget aggressive ved reiret. Om mennesker eller andre farer kommer for nær egg eller unger, driter de i felleskap på inntrengerne mens de lager et veldig spetakkel. Den norske hekkebestanden ble i Norsk Fugleatlas (1994) anslått til å være minst en million par. Hekkesesongen strekker seg fra april til juli. I Sør-Norge kan de noen ganger ha to kull i løpet av en sesong.

Andre navn: gråtrast, skit-trast, skjuttu

Engelsk navn: Fieldfare

Eit lite tilbakeblikk: I bloggen i juni 2017 skreiv eg dette: Røros er innvadert og okkupert av små grønne skapningar i desse dagar; lauvmakk.  Dei gnager, slafser, gomler, eter………  dei er mange og er overalt. Bjørk etter bjørk fortæres og står nakne att i sommardagen.  Men lauvmarken smaker ikkje berre på bjørka:  hageblomster, rogn, vier, blåbærlyng går og ned.

Fjellbjørkemålaren er ein liten sommarfugl som finns over heile nordkalotten. Og som sommarfuglar har den eit larvestadium – lokalt kalla lauvmakk. Små grønne markar som spiser alt som kommer i dens veg. Åra 2016, 2017 og 2018 sette lauvmakken eller fjellbjørkemålaren sitt preg på Rørostraktene. Det er sjeldan at insekt utom myggen er samtaletema, men det var lauvmakken den gongen. Dei store mengdane fjellbjørkemålarar som flokka seg rundt utelysa hausten 2016 blei til og med sak i riksmedia.

Neste vår klektes alle egga som blei lagt hausten før. Og lauvmakken – larvestadiet til fjellbjørkemålaren – sette sitt preg på skog og mark. Det var lauvmakk overalt: I trea, i lufta og på bakken. Stod du under eit tre kunne du høyre lauvmakken spise blad. Og bakken var dekka av skit frå lauvmakken. Våren 2018 var siste gongen me såg lauvmakk i nemnverdige antal.

Tilsynelatande er skogen frisk att. Fjellbjørkemålarane er her nok enda men i mykje mindre tal. «Seinskadene» er der i form av dau skog som har surna på rot og er ubrukbar til ved. Angepet var så «kraftig» at at mange tre ikkje greide å ta seg att. Å få lauvet spist opp eit år går greit – i mange tilfeller blei det danna nytt lauv på seinsommaren. Eit angrep andre året går og stort sett greit for dei fleste trea men ein del yngre tre fell ut då. Og der angrepet kom eit tredje år gjekk det galt

Humlene er attende etter ein lang vintersøvn – 8.5. dukka første jordhumla opp. Sidan den datoen har det vore humler å sjå som oftast i nærleiken av vierkratt eller hageblomster. Så tidleg på året er det berre humledronninger å sjå. Det er som kjent berre dronninga som overvintrar – arbeidarane og hannane døyr om hausten. I denne fyrste tida på våren kan det vere smått med mat. Vieren er ei viktig næringskilde.

Finvêret dei siste dagane sette skikkeleg fart på blomstringa. I nokre vierkratt utmed Glåma fekk eg verkeleg oppleve humlelivet: Jordhumle, åkerhumle, trehumle, markhumle og lynghumle samt veps gjekk «bananas» i pollen og nektar. På denne tida av året er det «relativt» lett å artsbestemme humlene – det er bare dronninger i farta og dei er reine og skarpe i fargane.

For den som vil lære meir om humler er NINA’s temahefte Humler i Norge ein god start. Dei norske artane er godt beskrevet med gode foto. Og skulle ein ha behov for meir informasjon er bøkene Humler i Norge eller Norges humler med humleskolen å anbefale.

Det var ikkje bare humlene som «koste» seg med pollen – også mange vepsar av arten norskveps var å sjå. Denne arten kjenneteiknes i felt av ein rød flekk på sidene av bakkroppen.

På Facebook kom denne meldinga opp torsdag 27.5. – minne om ei hending for tre år sidan. Eg hugsar godt då eg tok dette fotografiet. Kvelden denne varme forsommardagen hadde eg brukt på å fotografere dvergmåker og hettemåker på svenske side av grensa. Lenge før eg såg dei høyrte eg kanadagåsas nasale år-lytt..år-lytt (eller o-ink o-ink som er mitt forsøk på lydbeskrivelse). To gjess kom flygande mot meg frå norsk side. Og med kveldshimmelen i vest blei det eit ok foto med teksten Fri som fuglen.

Eg var på same plassen 27.mai 2021 saman med naturfotograf Erlend Haarberg. Dvs ikkje heilt same plassen denne gongen for grensa er jo «stengt» og fotoplassen utilgjengeleg for nordmenn utan ønske om karantene på Vauldalen fjellhotell. Frå norsk side kunne me betrakte fotoplassen frå 2018 ca 200 m inne på svensk side og dvergmåketjønna. Tjønna var delvis islagt men to hettemåker låg allereie på reir. I tillegg var det toppender, rødstilk, grønnstilk og gluttsnipe å sjå der.

Denne ettermiddagen ga utrykket «fri som fuglen» ei ny meining – gauk, toppand, trostar, piplerker og måker bevega seg fritt fram og tilbake over grensegjerdet. For akkurat her er det eit fysisk grensegjerde mellom landa! (Må i anstendighetens navn seies at det er eit reingjerde – ein praktisk inretning -som ikkje kan samanliknas med grensegjerder andre stader i verda.

Det er ein heilt annan situasjon i dag enn for tre år sidan altså. Me som bur i Rørostraktene og har kryssa grensa mellom Norge og Sverige nå og då som den mest naturlege sak i verda, blir i dag møtt av politi og militært personell. Grensa som er der men som likevel ikkje har blitt sett på som ei grense, er no blitt ei grense bokstavleg talt.

Luftrommet har og vore ein «friplass» – det er akseptert at internasjonal lufttrafikk passerer over landa- høgt oppe. Flykapringa over Belarus (Kvite-Russland) illustrerer at ikkje alle er einig i dette lenger. Vi kan ikkje lenger sei som ein viss ubåtkaptein sa for å unnskylde seg at han var på feil plass i feil land : «Vi kan jo ikke se den grense under vann!»

Grensene er blitt svært så synlege no – både til lands, til vanns og altså i lufta. Dette er jo betraktningar frå ein med norsk pass – eit pass som nesten opphever alle grenser…

Men enn så lenge gir utrykket Fri som fuglen meining for fuglane i allefall

Endeleg blei det tid til ein rett «fuglatur» – ein dag med kikkert, teleskop og notisblokk- ein slags roadtrip til lokale stader kor det av erfaring kan vera mykje fugl å sjå. Foto og inntrykk frå dagen er bloggtema.

Eg hadde nok venta at det skulle vere meir fugl å sjå – men får skulda på det kalde vêret så langt i vår. Dagen starta like før fem om morgonen ved Havsjøen på grensa mellom Os og Røros.

Havsjøen er ein kroksjø i Glåma. Frå 1914 til 1958 hadde NSB sagbruk her med eige sidespor frå Rørosbanen. I dag er det så vidt spor etter sagbruksdrifta som delvis var basert på bearbeiding av tømmer fløta hit frå Femundsmarka. Tømmerfløtinga er ei eigen historie med bygging av tømmerrenner mellom Femunden og Feragen og fløtedammer flere steder nedover Hådalsvassdraget. Må bli tema for ein blogg ein annan gong!

Sjøen er rasteplass for ender, lom og svaner under vår- og hausttrekket. Denne morgonen var det framleis litt is igjen og toppender og kvinender rasta på iskanten. Sjøorren – ei stor og nesten svart dykkand- er ein karakterart i Havsjøen. Denne morgonen låg det ca 30 av dei.

I tillegg til sjøorrene var det mykje anna å sjå: Storlom, ei gravand, brunnakker, krikkender, toppender og kvinender. Sangsvaner og traner ga lyd frå seg frå andre sida av Glåma – herleg lydkulisse!

Storlomen er vanlg å sjå i Havsjøen og hekkar år om anna. Å komme på nært hold utan kamuflasje er nesten umogeleg – i allefall på ein snartur som dette. Det var seks storlomar i Havsjøen denne morgonen. Islagte fjellvatn er nok årsak til det. Også i begge endane av Aursunden var det og storlom å sjå seinare på turen- 13 tilsamen og fire smålom.

Etter Havsjøen var Gjettjønna like utom Røros sentrum, stoppestad. Gjettjønna har dei seinare år vist seg å vere ein spennande fuglebiotop spesielt om våren. Det er fleire områder med starr og sneller som gir gode leveforhold for ender, horndykkar og vadefuglar. I år er det særleg dvergmåkene som har trekt til seg fuglafolk. På det meste er det sett 26 dvergmåker på ein gong i tjønna. Kurtise og parring er observert. Om måkene vil hekke her eller annan stad rundt Røros står igjen å se. Tidlegare år har dei hekka på svensk side av grensa som eg har skreve om i tidlegare bloggar.

Strandlinja i Gjettjønna er ein viktig biotop. Her er det ofte vadefuglar å sjå – også denne morgonen. Ein grønnstilk rasta her – ein mellomstor vadar med grønnlige bein. Fluktspelet dens er karakteristisk – flyg med raske korte vingeslag mens….

Deretter gjekk turen langs Hitterdalsvassdraget med første stopp Hittersjøen – ein annan lokalitet like utom sentrum. I enden av sjøen er det eit område med sneller og starr – ypperleg lokalitet for vadefuglar gråhegre og horndykkar. Hitterdalsvassdraget har fleire interessante lokalitetar og horndykkaren er ein karakterart med opptil 10 par. To rødnebbterner i innsjøen Stikkilen bar bud om vår og sommar.

Turen gjekk via Gruvveien forbi Storwartz til Aursunden. På Storwartz var vatna framleis islagte men sandloen var på plass. Sandloen – ein liten vadefugl – trives på dei opne områda ved flotasjonsanlegget her oppe og i det opne heilandskap.

Aursunden er delvis islagt framleis men isen er i ferd med å bryte opp. Områda ved inntaket til kraftverket er i ferd med å fyllas opp og lite fugl var å sjå.

Ved Sundtjønna i Brekken stoppa eg. Tjønna er ein kjent hekkeplass for horndykkar men isen dekka framleis tjønna. I skogen rundt derimot var det eit «yrande» fuglaliv: Bjørkefink, bokfink, gråtrost, rødvingetrost, blåstrupe, gulerele, sivspurv…… og lauvsangar. Denne insektetande trekkfuglen som overvintrar i Aust Afrika,blei møtt av kaldt vêr her. Og lite insekter i lufta. Ein skulle tru at det då blir svelt-i-hjel for lauvsangaren. Ingen problem tydeleigvis. Sjøl om det er kaldt er det mat å finne. Det fekk eg sjå då eg sette meg ned ved eit bekkesig. Bortimot 10 lauvsangare heldt til her og mat fann dei: Mygg, fluer, mark…. Fasinerande å sitte ned og betrakte dette – ei lita naturoppleving som eg «lever lenge på.»

Turen gjekk vidare innom lokalitetar i Øvre Glåma, Borgosen og Vauldalen utan store overraskelsar. På tilbaketuren om ettermiddagen låg det ein liten svartandflokk i Hittersjøen- 4 hannar og ei ho.

Våren er litt sein i år og vårblomster kan vere eit høveleg tema. To av dei tidlegaste plantene her i Rørostraktene er vårpengeurt og torvmyrull

Vårpengeurten – ein liten unnselig plante med rosakvite blomster – er lett å overse der han blomstrer i sørvendte vegkantar, hageskråningar så fort det har blitt bart.

«Vårpengeurt (Noccaea caerulescens) er ein to- eller fleirårig plante i krossblomfamilien. Planten vert 10-30 cm høg, og har snau stengel med bladrosett som ofte overvintrar. Kronblada er kvite eller lysfiolette. Blada er blågrøne og sluttar seg om stengelen, og som visnar nedanfrå etterkvart som planten veks. Frøa mognast i 5 – 10-mm breie hjarteforma skulper, kvar med mange frø.
Vårpengeurten vart innført til Botanisk Hage Noreg, og derfrå har han spreid seg sidan 1874. No er han fullt naturalisert i tørr eng, på berg og i open tørr skog opp mot fjellet. …..I sør framstår han som ein karakteristisk vårplante. Opphavleg høyrer vårpengeurten heime i fjellstroka i Sør- og Mellom-Europa.» Wikipedia

Myrull – nærare bestemt torvmyrull – tenker nok dei fleste på som ein sommarplante. Mange ser nok for seg bilete av lyse sommarnetter og myrer med «duvande» myrull. Myrull er ein av våre tidlegaste vårplanter – så snart snøen har smelta i april spirer dei og blomstrar. Ja ofte før snøen har smelta trenger dei seg opp i «friluft».

Frå Store Norske Leksikon: «Myrull er en planteslekt i starrfamilien, og består av flerårige myrplanter. Myrull vokser i tuer eller danner matter. Bladene er flate eller trådformede. Blomstene sitter sammen i aks og har trådformede dekkblad, som vokser ut til lange ullhår (cirka 2–5 cm) når frukten modnes. Frukten er en trekantet nøtt, som spres ved at vinden tar tak i ullhårene og fører dem med seg.

Det finnes om lag 20 arter av myrull i tempererte eller arktiske strøk på den nordlige halvkule, og i fastlands-Norge finnes sju arter: Duskmyrull, bredmyrull, torvmyrull, gullmyrull, snømyrull, brannmyrull og småmyrull. I tillegg Vrangmyrull som er en krysning av snømyrull og brannmyrull.

Torvmyrulla blomstrer så tidleg at det er vinden som står for bestøvinga. På denne tida er det få eller ingen insekter ute. Først veks griffel/arr ut og etter eit par dagar er pollenbærarane «modne». Pollen frå ein plante overføres til ein annan plante frå same art. Krysspolinering kalles dette. Griffel/arr blir bestøva og befrukta med pollen frå anna plante. Så veks pollenbærare ut og når pollenet spres blir andre planter bestøva. På ei myr så blomstrer plantene litt asynkront. Det er aks som nettopp har spira mens andre står med modne pollenbærarar og andre er avblomstra.

I Rørostraktene er det lite elg å sjå om vinteren. I løpet av november og desember vandrer dei fleste elgane ut av kommunene til område med mindre snø og betre beite: Femundstraktene og Os/ Tolga i Østerdalen I månadsskiftet april/mai kjem dei attende.

På kveldstid denne veka har åtte elgar beita «groe» på eit jorde uti Engan mellom Sundet og Galåen. Langt frå vegen som dei har vore, har dei i liten grad latt seg forstyrre av tilskuarar med og utan fotoapparat.

Akkurat no er det eit rikt dyreliv langs vegane i Rørostraktene- rådyr, elg, hare, orrfugl, storfugl, traner og rovfuglar som fjellvåk, tårnfalk, jordugle og myrhauk.

Langs fylkesvegen i dette området har eg hatt mange fine elgmøter sittande i bil mens elgane har bevega seg rolig langs vegen ofte delvis skjult av skogen. Tar med nokre foto frå tidlegare år.

Eit nytt besøk på orreleiken nedi Rendalen. Det nærmar seg høneveka og fotovert Floris Smeets lova mykje liv på myra. Etter å ha spelt i over ein månad nærmer det seg klimaks for orrhanane sin kamp for å føre genene sine vidare. Dei som har fått beste posisjon går av med seieren.

Me gjekk inn på leiken på kvelden då det begynte å mørkne. Våren er kjølig. Duetrosten var einaste sangfugl denne kvelden. Himmelen klårna opp i vest, temperaturen datt og ei tynn ishinne la seg på myrvatnet. Utpå natta hukra perleugla og ein stad langt unna kunne eg høyre lappuglas rop!

Sidan eg sist var på myra, er mykje endra. Mesteparten av snø og is er smelta. Telta stod nå ikkje på ei hard isflate, men rett og slett ute i ei skikkeleg blautmyr. Å sove i teltet kjentes ut som å sove i ei vannseng.

I firetida vakna eg til vingeslag, buldring og sjoing – tid for dagens orreleik. Og det var berre å snu seg over på magen og kikke ut av teltet. Dei kvite haleviftene viste kor dei var og at kampane var i gang.

Høneveka er den veka kor parringa skjer. Hønene er innom leiken nå og då. Denne morgonen var det fem høner å sjå. Men dei forlot leiken utan at me såg parring. Leiken blei litt tammare utan hønenes tilstedeværelse. Ei orrhøne som flaug over leiken var som ei vitamininnsprøyting til speltrøtte hanar. Og spelet tok seg opp att ei lita stund. I halv åtte tida var det over for denne dagen.

Foto frå leiken

Fotoutstyr: Nikon D850, Nikon D50, Nikon 200-400mm f4, Nikon 500mm f5,6. Video tatt med Olympus OM-D E-M1 Mark III og Zuiko 12-200mm@20mm