Storwartzområdet er mitt «favorittfotoområde» på Røros for tida. Her er det utsyn og vidsyn til alle himmelretningar – Storskarven, Sylane og Skardsfjella i nord, Storviglen og Svuku langs grensa i aust mot Femunden, Hummelfjell, Tron, Rondane i sør….. Og så alle spora og minnene etter 333 års gruvedrift.
Då me fekk ein liten smak av rett vinter i forrige veke med temperatur ned mot minus 20 og klår himmel, måtte det bli fototurar opp dit. Ein «morgontur» når sola står opp i 9-tida og tur rundt solnedgang i 15-tida. Ein nesten full måne gjorde og sitt til at det blei gode fotostunder.
Etterkvart som eg har brukt området har eg funne mange spennande fotopunkt. Quintushøgda og Sommerhøgda er fine plassar å stå om det er Storwartz i det store landskapet som skal fotograferas. Dersom det er «det lille» Storwartzlandskapet som er tema, er områda ved slamdammen utmerka. Og her er det jo og mange spor etter gruvedrifta- gråbergvelter, gruvehol, vegar—-motiv i mengder.
På Storwartz er det spennande å vere når natta sig på. I aust rullar nattemørket fram som ein mørk vegg. Me ser det som ei mørk rand som blir større og større, kjem nærare og nærare og sluker lyset. Tilslutt er det mørkt. Om morgonen det same men omvendt. Ei lys stripe i aust som nærmer seg og skyv nattemørket vekk foran seg vestover.
Landskapsfotografering er ikkje lett. Eg har det slik at eg må bli kjent i og med landskapet. Eg kom flyttande til Røros frå Rolvsøy i Vest-Finnmark i 1985. Landskapet på Rolfsøya er dramatisk med høge fjell, karakteristiske næringar, fjordar, holmar…. og himmel og hav i kontinuerleg endring. På 71 grader nord er det mykje vær! Eg synes sjøl at landskapsfotografia mine derifrå blei bra og at eg fekk fram det karakteristiske med naturen i Vest-Finmark.
Å kome til Røros sommaren 1985 blei i så måte eit antiklimaks – har var ingen ting å fotografere! Flatt, skog, ingen vind…….. eit stilleståande landskap og fotografia blei «flate». Og det endte med at fotoapparatet blei lagt på hylla i ein 15 års periode.
Etter kvart har ting endra seg. Rørosnaturen er under huden – eg ser storheten i naturen og mange mange motiv! Og føler at eg greier å få fram karaktertrekka ved ulike stader som td Storwartz-området. På Storwartz er det vidsynet som slår ein, «høg himmel» er jo eit uttrykk som brukes ofte. Lyset fjella rundt og fargane. I timane før og etter soloppgang og solnedgang er det artig å fotografere her.
Mellom Olavsgruva og flotasjonsverket på Storwartz går det ein taubane gjennom det ødslege gruvelandskapet. Malmen blei frakta frå gruva med taubanen. No er anlegget restaurert og satt i funksjonell stand. Dette er eit objekt eg har fotografert fleire gonger utan at det har blitt noko nemneverdig resultat. Her er synes eg at det begynner å nærme seg. Fotoet er beskåret i overkant.
Meir taubane – nesten ein time etter solnedgang . Var litt sein med å rigge opp fotoutstyret her – og mista det magiske lyset som er når sola har gått ned og snøen reflekterer himmelens lystråler. Blåtimen kalles det – den korte tida kor lyset er rett blått – ikkje berre fotoblått.
Stigerboligen – Klettjønnbrakka -mellom Klettjønna og flotasjonsanlegget er eit populært fotoobjekt. Stigeren var arbeidsleder ved gruva. Dette huset blei satt opp som kontorbrakke ved Muggruva og blei flytta hit i 1938 og var bebodd fram til 1972.
Fotobladet Magasin.no publiserte nylig tre foto av huset tatt av tre ulike fotografar. Og det blei tre ulike uttrykk. Her er to av mine foto frå forrige veke.
Og tilslutt nokre få månefoto frå då månen kom til syne over Skardsfjella
Fotobloggen til Thorleif Thorsen 